ZALECENIA DLA ADMINISTRATORÓW TRAS ROWEROWYCH
Stale rosnący ruch rowerzystów na wykonanych trasach, a także rzesze turystów poszukujących zarówno tras dalekobieżnych, jak i ciekawych tras rekreacyjnych i krajoznawczych wskazują na to, że znakowane trasy rowerowe są potrzebne.
Trasy projektowane i wykonywane pod nadzorem osób związanych z PTTK (m.in. Gliwice, Jastrzębie Zdrój, Myszków i Rybnik) spełniają swoją rolę. Poważnym problemem jest namówienie sąsiadujących ze sobą gmin na kontynuowanie prac rozpoczętych w jednej z nich.
Realizacja głównych tras Śląskiej Sieci Tras Rowerowych pozwoli na szybkie i bezpieczne poruszanie się rowerzystów w odległe rejony od miejsca zamieszkania, a realizacja drugorzędnych tras pozwoli na dokładną penetrację terenu.
Lokalne gminne trasy rowerowe nie powinny być wykonywane w oderwaniu od koncepcji Śląskiej Sieci Tras Rowerowych. Krótkie, nie powiązane odpowiednio ze sobą trasy nie mogą liczyć na dużą frekwencję i z powodu braku połączeń z trasami dalekobieżnymi będą omijane przez rowerzystów.
Nie powinno mieć miejsca wykonywanie tras rowerowych bez dokumentacji, ponieważ utrudni to prawidłowe określenie potrzeb remontowych i prowadzenie właściwej polityki informacyjnej, narażając gminy na dodatkowe koszty z powodu ukrytego wielokrotnego wykonywanie tych samych czynności – każdy wykonawca prac przy trasie lub autor informacji o trasie musi uwzględniać w kalkulacji ponowne wykonywanie obliczeń dotyczących zakresu prac i kilometrażu trasy.
Słupki, do których mocowane jest oznakowanie, powinny być zabetonowane w gruncie, a same słupki częściowo zalane od wnętrza betonem, co znacznie ograniczy możliwość ich kradzieży lub zniszczenia przez chuliganów. Metoda wbijania słupków w grunt nie zdała egzaminu.
Znaki powinny być mocowane do słupków w sposób uniemożliwiający przekręcenie ich wokół słupa. Znaki powinny być przykręcone wprost do słupka lub dobrze umocowane obejmą. Większość wykonawców tego warunku nie spełnia! Znaki przyspawane na trwałe do słupa są niepraktyczne – metoda ta uniemożliwia mocowanie do jednego słupa kilku znaków lub wymianę uszkodzonych.
Znaki malowane powinny być wykonywane przy użyciu szablonów na odpowiednio przygotowanym podłożu. Znaki malowane metodą natryskową na nieprzygotowanym podłożu są często zupełnie niewidoczne. Nie należy zastępować ich naklejkami samoprzylepnymi.
Na części tras nie spotyka się drogowskazów, na niektórych znajdują się znaki przypominające drogowskazy, ale nie zawierające poprawnej treści. Większość tablic informacyjnych nie zawiera podstawowej informacji dotyczącej odległości pomiędzy poszczególnymi miejscowościami na trasach. Oznakowanie istniejących tras powinno być uzupełnione o te brakujące elementy.
Polski system znakowania przewiduje stosowanie znaków R-2 do oznakowania tras międzynarodowych i znaków R-1 z paskami w pięciu kolorach. Stosowanie tego systemu ma sens jeżeli nie traktuje się symbolu roweru i pasków jako dekoracji, ale wykonuje oznakowanie zgodnie z instrukcją znakowania wydaną przez PTTK. Zatrudnianie do tych prac osób nie przeszkolonych przez PTTK, a także osób, które stosują własne, odmienne zasady oznakowania powoduje z jednej strony straty gospodarcze, a z drugiej utrudnia korzystanie z tych tras.
Samowolne zmienianie ustalonych kolorów tras ustalonych w koncepcji głównych tras Śląskiej Sieci Tras Rowerowych powoduje niepotrzebną dezorientację. Dezorientację powoduje też stosowanie niestandardowych oznakowań. Trasy tematyczne z własnym logo powinny stanowić dodatkowe oznakowanie, uzupełniające standardowe. Istniejące trasy niewłaściwie oznakowane powinny być przy najbliższej okazji poprawione.
Oznakowanie tras na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej, a także tras Greenways i sieci zwanej Wiślaną Trasą Rowerową powinno być ujednolicone ze standardami PTTK.
Niepokojący jest zwyczaj ogłaszania przetargów na dokumentację lub wykonawstwo oznakowania tras rowerowych lub zlecanie takich prac bez sprawdzania kwalifikacji wykonawców, a zwłaszcza bez sprawdzania znajomości standardu znakowania PTTK. Powoduje to wykonywanie tras nie odpowiadających oczekiwaniom rowerzystów.
Stały rozwój sieci tras rowerowych wymaga co kilka lat aktualizacji treści istniejących drogowskazów i tablic informacyjnych.
Obserwacja przyzwyczajeń turystów dowodzi, że wydawane przez liczne samorządy bezpłatne materiały informacyjne mają z reguły zbyt mały zasięg, aby w znaczący sposób rozreklamować oznakowane trasy rowerowe, tym bardziej, że zazwyczaj są to materiały słabe pod względem kartograficznym. Tego typu materiały powinny być stosowane wyłącznie jako działania doraźne, do czasu wydania profesjonalnych map turystycznych.
Jedynym prawidłowym rozwiązaniem jest wydawanie turystycznych map z trasami rowerowymi przez profesjonalne wydawnictwa, które zapewnią ich właściwe rozpowszechnienie poprzez sieć księgarską. Obserwacja rynku dowodzi, że właściwe efekty osiągane są tam, gdzie zainteresowane samorządy zamawiają nakłady podstawowe map, umożliwiając wydawnictwom dalsze działanie.
Szybko rozwijającą się formą informacji jest Internet. Administratorzy tras rowerowych powinni dbać, aby informacje o nich znajdowały się na ich stronach internetowych.
Uwagi szczegółowe dotyczące niektórych tras rowerowych
– patrz --> Nasze opinie
|
