Oznakowanie szlaków rowerowych w Danii
(skrót referatu)


Jens Erik Larsen
Idevaerkstedet De Frie Fugle, Borgergade 14,5., DK-1300 Kopenhaga K, Dania
JE@friefugle.dk, web: www.friefugle.dk,
telefon +45 33 11 11 75, fax +45 33 11 75 12

Od 1993 roku stworzono 3.500 km szlaków rowerowych, dzięki czemu powstała sieć umożliwiająca promocję Danii jako kraju turystyki kolarskiej. Ostatnie usprawnienia to pewne zmiany w sieci tak, by przystawały one do Europejskiej Sieci Dróg Rowerowych Eurovelo. Oznakowano też nową trasę krajową: Limfjordsruten.

Nowe wytyczne dotyczące oznakowania
Duńskie Ministerstwo Transportu przygotowało regulacje dotyczące znakowania szlaków rowerowych. Ogólny symbol to białe koło na niebieskim tle plus numer lub nazwa, które stanowią wyróżnik danej drogi. Różnego typu ścieżki lokalne, regionalne, leśne oraz drogi publiczne tworzą spójną sieć szlaków rowerowych.
Szlaki krajowe są rozpoznawalne przez kolory narodowe - białe numery na czerwonym tle. Te podstawowe zasady znakowania dróg krajowych zostały również przyjęte w Wielkiej Brytanii oraz Słowenii.
Jednakże obecnie wprowadzone zostały znaczące zmiany, biorące pod uwagę praktyczne doświadczenia dotyczące znakowania, które zostały zdobyte w latach dziewięćdziesiątych, włączając w to oznakowanie narodowej sieci o długości 3.500 km, otwartej w 1993 roku oraz innych długich tras.
Nowe regulacje dotyczą nie tylko oznakowania tras, lecz także oznakowania dojazdów do dróg, wyjazdów oraz oznakowanie poza szlakami. Wchodzą tu w grę także tablice informacyjne, mapy dla rowerzystów i turystów pieszych. Celem jest zachowanie spójności między oznakowaniem dróg oraz symbolami wykorzystywanymi w mapach.
Oznakowanie dla cyklistów i pieszych musi być wystarczająco jasne, bez jednoczesnego naruszania krajobrazu. Dodatkowo musi spełniać te same standardy jak oznakowanie dla samochodów, przy zapewnieniu, że oba te systemy dają się odróżnić i że jest całkowicie jasne dla wszystkich użytkowników dróg, który znak kogo dotyczy.

Znakowanie szlaków rowerowych
System oznakowania umożliwia rozwój lokalnych, regionalnych oraz krajowych szlaków. Stosownie do regulacji, te trzy kategorie dróg rowerowych mają następującą numerację:

  • drogi krajowe: 1-15,
  • drogi regionalne: 16-99,
  • drogi lokalne: 100-999.


To ostatnie rozwiązanie powstało w wyniku zapotrzebowania zgłaszanego przez przemysł turystyczny i potrzebę oznaczania związanego z lokalnymi tradycjami. Jednakże regulacje wymagają, by kolory oraz forma graficzna z białym logo na niebieskim tle były dostosowane do ogólnego systemu znaków drogowych.
Znakowanie szlaków jest także możliwe w rejonach zurbanizowanych. W takich miejscach, gdzie trasy krajowe i regionalne przecinają centra miast, szlaki lokalne mogą być nazwane "Pendlerruten" (szlak miejski), "Centrumsruten" (szlak śródmiejski) itp. i mogą łączyć dzielnice mieszkaniowe z centrami miast.
Najbardziej popularnym znakiem jest znak drogi, który zwykle ma wymiary 40 x 40 cm, 30 x 30, 20 x 20 lub 10 x 10 w terenach leśnych. Taki znak służy zwykle temu, aby rowerzysta nie zabłądził, lub na mniej ważnych skrzyżowaniach, gdzie wskazuje drogę, którą cyklista powinien wybrać. Znak ten może być uzupełniony o strzałkę (na tym samym znaku lub jako odrębny znak), a także o wskazania dotyczące kierunków geograficznych. Poza tym mogą być wskazywane odległości, w postaci dodatkowego znaku umieszczonego poniżej.
Znaki kierunkowe są wykorzystywane na skrzyżowaniach i w miejscach, gdzie droga zmienia kierunek i wszędzie, gdzie niezbędne jest wskazanie kilku kierunków geograficznych (jeśli np. potrzebna jest informacja na temat kilku szlaków). Znaki o charakterze map mogą być wykorzystane wszędzie, gdzie pojawią się skomplikowane skrzyżowania lub ronda.

Wielkość i położenie znaków
Bardzo ważne jest, by znaki znajdowały się po tej samej stronie drogi i na tej samej wysokości. Dzięki temu nawet małe znaki powinny zostać zauważone przez rowerowych turystów.
Większość rowerzystów jeździ wychylona lekko w przód i wzrok ma skierowany przed siebie, na drogę. Najlepszym położeniem dla znaków jest umieszczenie ich blisko na poboczu na wysokości około metra. Znaki nie mogą być jednak umieszczone zbyt nisko, gdyż mogą zostać pokryte śniegiem w zimie, lub zarośnięte latem.
Wielkość znaków zależy od szybkości użytkowania drogi oraz ilości informacji na tablicy. Odległości umożliwiające przeczytanie oraz wysokość liter zostały przetestowane i stanowią podstawę zasad doboru liter oraz grafiki na znakach.

Oznakowanie serwisu
Rowerzyści i piechurzy potrzebują również informacji na temat serwisu i usług. Nowe regulacje dotyczące znakowania określają zasady znakowania atrakcji przyrodniczych, miejsc kempingowych, plaż, stacji kolejowych, promów itp.
Na zwykłych znakach dotyczących usług wykorzystywane jest lustrzane odbicie kolorów: niebieski tekst na białym tle.
Oddzielnie symbole usług używane są wtedy, gdy rowerzyści muszą korzystać z innej drogi niż kierowcy. Tego typu znaki nie były często wykorzystywane w przeszłości, ale w związku z rosnącym zainteresowaniem turystyką rowerową, powiat Funen wprowadził oznakowanie atrakcji turystycznych w miejscach, gdzie takich oznaczeń brakowało.