Rodzaje szlaków
  1. Wśród szlaków turystycznych wyróżnia się szlaki piesze (górskie i nizinne), narciarskie, rowerowe, jeździeckie i wodne. Ponadto wyróżnia się: piesze szlaki spacerowe, szlaki dojściowe i ścieżki dydaktyczne (naukowe, edukacyjne).Szlaki piesze nizinne mogą być w uzasadnionych przypadkach dostosowane do turystyki rowerowej. Trasy i szlaki rowerowe dzieli się na międzynarodowe, krajowe (główne), regionalne i lokalne.
  2. Turystyczne szlaki i trasy rowerowe służą do celów rekreacyjnych i turystycznych, a także do celów komunikacyjnych. Szlaki rowerowe prowadzą istniejącymi drogami, których nawierzchnie nie muszą być dostosowane do ruchu rowerowego. Trasy rowerowe powinny mieć nawierzchnie przystosowane do ruchu rowerowego. Trasy i szlaki turystyczne prowadzone są zazwyczaj istniejącymi ciągami komunikacyjnymi: ścieżkami, duktami leśnymi, drogami leśnymi, gospodarczymi, śródpolnymi itp. i z wyjątkiem sytuacji szczególnych nie wymagają technicznego ich tyczenia i budowy.
  3. Za trasy i szlaki rowerowe w rozumieniu niniejszej instrukcji należy uznać trasy, których przebieg został oznaczony w terenie za pomocą zunifikowanych znaków barwnych służących turystom do orientacji i prawidłowego wyboru kierunku poruszania się.
  4. Trasy służące do uprawiania rekreacji i turystyki rowerowej powinny w miarę możliwości prowadzić przez tereny niezdegradowane przemysłowo oraz atrakcyjne krajobrazowo, przyrodniczo i kulturowo, powinny też umożliwiać dotarcie do najciekawszych punktów topograficznych, rekreacyjnych (ośrodki wypoczynkowe, parki i obiekty sportowe) i krajoznawczych (krajobrazowych, przyrodniczych, architektonicznych i archeologicznych). Ponadto powinny być ułatwieniem dla użytkownika i pozwalać na wygodny, bezpieczny i szybki przejazd.
  5. Międzynarodowe trasy rowerowe powinny umożliwiać wygodne, bezpieczne i szybkie przemieszczanie się rowerzystów między dużymi miastami i głównymi ośrodkami ruchu turystycznego w różnych krajach. Pozostałe trasy transgraniczne powinny być oznakowane jak trasy krajowe, regionalne lub lokalne, w zależności od spełnionych kryteriów.
  6. Krajowe (główne) trasy rowerowe powinny umożliwiać wygodne, bezpieczne i szybkie przemieszczanie się rowerzystów między dużymi miastami i ważnymi ośrodkami turystycznymi w Polsce, a także zapewniać dojazd do pozostałych tras i szlaków rowerowych. Trasy te powinny prowadzić bez zbędnego kluczenia np. od zabytku do zabytku. Dojazd do obiektów położonych w pobliżu trasy powinny zapewniać inne trasy i szlaki lub łączniki.
  7. Regionalne trasy rowerowe powinny umożliwiać w miarę wygodne, bezpieczne i szybkie przemieszczanie się rowerzystów pomiędzy innymi miastami, siedzibami gmin i mniejszymi ośrodkami turystyczno-rekreacyjnymi, a także zapewniać dojazd do pozostałych szlaków rowerowych. Dopuszcza się doprowadzanie tych tras do ważniejszych obiektów krajoznawczych i miejsc zagospodarowania turystycznego, jeżeli powoduje to ich nieznaczne wydłużenie.
  8. Szlaki rowerowe regionalne lub lokalne powinny umożliwiać dojazd do poszczególnych obiektów krajoznawczych po drogach istniejących, nie zawsze dostosowanych do wygodnego i szybkiego przemieszczania się rowerzystów. Mogą tworzyć zamknięte pętle lub prowadzić od obiektu do obiektu. Zamknięte pętle muszą mieć przebieg zbliżony do owalu i nie mogą mieć kształtu zbliżonego do ósemki. Szlaki prowadzące od obiektu do obiektu nie mogą mieć pętelek zbliżonych kształtem do greckiej litery omega.
  9. Centralna ewidencja tras i szlaków rowerowych przewiduje następujące zasady ich numeracji:
    •  trasy międzynarodowe: rezerwa numerów od R-1 do R-99,
    •  trasy krajowe: rezerwa numerów od 01 do 99,
    •  trasy i szlaki regionalne i lokalne: symbol województwa, jak na tablicach rejestracyjnych samochodów, a po tym symbolu numery od 100 do 999; trasy przekraczające granice województw mają symbol województwa, w którym znajduje się ich dłuższa część.