Uchwała XV Walnego Zjazdu Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w sprawie SZLAKÓW TURYSTYCZNYCH

Od ponad 120 lat istnieją w Polsce znakowane szlaki turystyczne. Ich wytyczaniem, znakowaniem i konserwacją od samego początku zajmuje się nasze Towarzystwo.

Jednolita sieć szlaków turystycznych stanowi o bezpieczeństwie turystów, szczególnie w trudnym terenie. Turyści od lat przyzwyczajeni są do wyglądu znaków i sposobu znakowania -- ufają, że szlak zawsze zaprowadzi ich w określone miejsce, mają poczucie bezpieczeństwa wędrówki.

Obecnie PTTK opiekuje się siecią ogólnie dostępnych szlaków górskich i nizinnych - pieszych, narciarskich, rowerowych, konnych i kajakowych o łącznej długości przeszło 53 tysięcy kilometrów. Dbałość o tę sieć wymaga wielkiego nakładu pracy oraz coraz większych nakładów finansowych. Utrzymanie szlaków turystycznych należało i należy do naszej misji - szlaki służą całemu społeczeństwu.

Zjazd uważa, że należy:
  1. sprecyzować pojęcie szlaku turystycznego i zastrzec go tak, aby wszelkie lokalnie i okazjonalnie znakowane trasy nie mogły mieć tego statusu. Szlaki spacerowe, ścieżki rekreacyjne itp., powinny zdecydowanie różnić się od szlaku turystycznego, służącego dłuższym wędrówkom. Rozwój różnych form turystyki, z których większość tworzy własną sieć szlaków znakowanych, powoduje kolizje pomiędzy nimi. Konieczne jest koordynowanie tych poczynań, do czego najbardziej predestynowane jest PTTK;
  2. wprowadzić obowiązek ewidencjonowania wszystkich szlaków turystycznych, bez względu na to, kto je wyznakował - ułatwi to i zoptymalizuje planowanie wydatków na utrzymanie szlaków znakowanych, a także umożliwi udzielanie rzetelnej informacji turystycznej. Ewidencję taką może prowadzić PTTK, które dysponuje już odpowiednią bazą danych i oprogramowaniem;
  3. szlak turystyczny i znak objąć ochroną prawną;
  4. wypracować sprawny system finansowania prac znakarskich - środki na znakowanie muszą być przyznane i docierać z odpowiednim wyprzedzeniem, aby możliwe było planowanie i podejmowanie prac w odpowiednich porach roku (znakowanie szlaków, zarówno letnich jak i zimowych, ma wybitnie sezonowy charakter);
  5. utrzymać stabilną sieć szlaków turystycznych ze względu na bezpieczeństwo turystów. Dlatego celowe jest dążenie do uznania szlaków znakowanych za elementy zagospodarowania przestrzennego i wprowadzenia ich do wszelkich planów zagospodarowania;
  6. dążyć do wprowadzenia - na mocy decyzji administracyjnej -jednolitej instrukcji znakowania szlaków turystycznych, wykorzystując instrukcję znakowania opracowaną przez PTTK;
  7. utrzymać centralne finansowanie sieci szlaków, szlaki z reguły przebiegają przez tereny kilku gmin, nawet powiatów i finansowanie, a zwłaszcza koordynowanie nakładów przez liczne samorządy lokalne jest praktycznie niewykonalne;
Warszawa, 16 września 2001 r.

XV Walny Zjazd
Polskiego Towarzystwa
Turystyczno-Krajoznawczego